Şeref Yumurtacı

Bugünlerde herkes “gençlik çalışması” yaptığını söylüyor. Projeler, seminerler, afişler, sloganlar… Ama ben şunu net olarak ifade etmek istiyorum: Ben gençlik çalışması yapmıyorum; ben gençlik için çalışıyorum.

Arada çok ince ama hayati bir fark var. Gençlik çalışması, bazen sadece bir görev, bir etkinlik, bir bütçe kalemi olarak görülüyor. Gençler ise istatistik değil, potansiyel. Sayı değil, ışık. Onların içindeki umut, heyecan, arayış, bazen de isyan — hepsi birer emanet. Ve o emaneti taşımak, yalnızca faaliyet düzenlemekle değil, yürekten bir bağlılıkla mümkün.

Ben, gençlerin gözündeki ışığı görebilmek için çalışıyorum. Yalnız hissettiklerinde yanında birini bulmaları için, sorduklarında sahici cevaplar alabilmeleri için… Onlara bir yön vermek değil; kendi yollarını bulmalarına yardım etmek için.

Çünkü gençlik geçici bir dönem değil; bir milletin geleceğidir. O yüzden ben sadece gençlik çalışması yapan biri olmak istemedim. Onların derdini dert edinen, onların hayallerini omuzlayan biri olmak istedim. Bir masa başında planlar çizmekten öteye geçmek istedim. Sokakta, okulda, hayatın içinde yanlarında olmak istedim.

Bu yüzden her gün kendime tek bir şeyi hatırlatıyorum:

Ben bir proje bitirmek için değil, bir hayat yeşertmek için buradayım.

Kâğıt üzerindeki faaliyetler değil, bir gencin bana güvenerek “İyi ki varsınız” demesi asıl başarım.

Bir keresinde, yıllar önce tanıdığım bir genç, çok zor bir dönemden geçiyordu. Kimseyle konuşmuyor, hayattan umudunu kesmiş gibiydi. Günlerce yanına gidip sadece dinledim, hiç nasihat vermedim. Sonra bir gün, sessizce yanıma gelip “Abi, senin o suskunluğun bile bana iyi geldi” dedi. O an anladım: Gençlik için çalışmak demek, bazen sadece yanında olmak demekti.

İşte bu yüzden “Gençlik çalışması yapmıyorum” diyorum. Çünkü ben bir genci “kurtarılacak birey” olarak değil, yürüyüşünde yoldaş olacağım bir can olarak görüyorum. Gençlerin tabelalara değil, gerçek insanlara ihtiyacı var.

Ve ben, yıllardır gençlik için gerçek bir insan olmaya çalışıyorum.